رمه ام گم شده است

و تو خود را دریاب

پیشتر ز آنکه کسی بر دلت زخم زند

ای دوست

تو را به خانه نمی خواهم

به خلوت تنهائیم بیا

برو آنجا که دلت جا ماندست
برو آنجا که شبی نیمه شبی
بهر هوس
بهر نیاز
غرق در ظلمت شب
در تجلی گه مهتاب
ز دستش دادی
برو و دریابش
....

آه ای صبا چون تو مدهوشم خود فراموشم من خانه بر دوشم من خانه بر دوش
من در پیش کو به کو افتادم دل به عشقش دادم حلقه بر گوشم من حلقه بر چوش
گر در کویش برسی برسان دی پیام مرا
دی چراغ رویت من ندارم دیگر تاب این شبهای سرد و خاموش
هرگز هرگز باور نکنم عهد و پیمان ما شد فراموش
ای جان من غرق سودای تو بی تماشای تو دل ندارد ذوق گفت و گویی
بی جلوه ات آرزویی حاصل بی تو در کار دل خود نگوید سرو آرزویی
شبها مرغ لب بسته منم دل شکسته منم تا سحر بیدارم سر به زانو دارم بر نخیزد از من های و هویی
بی تو سیل گل را چه کنم گل ندارد بی تو رنگ و بویی