پوکر

نمی دونم تا کی می خوام تنها باشم
تا کی می خوام از شب و تاریکی و سکوت و آسمون پر ستاره با یه ماه باریک یا آسمون تک ستاره با یه دونه ماه کامل کنار دریا توی نیمه شب لذت ببرم و خودمو گول بزنم
تا کی می خوام بعد از نیمه شب ها شب گرد خیابون های خلوت باشم
تا کی می خوام روی نن نی توی اتاق تاریکم بخوابم و موسیقی آروم و غمگین یا داریوش گوش بگیرم و شعرای روی در و دیوار اتاقم رو بخونم و اشک بریزم
تا کی می خوام دل خوش کنم به اینجا و نوشته هام رو زمزمه کنم
تا کی می خوام از درد لذت ببرم و آروم نشم و به خودم بگم اینجوری بهتر هست
....

آنهایی که می گریند یک غم دارند
و آنهایی که می خندند هزار و یک غم دارند
آره تنهایی یه درده و با معشوقه بودن هزار و یک درد

همه گیرشون سر زدنه
هیچکی نمی یاد واسه تو واسه نوشته هات واسه گوش دادن به آواز صدا و قلمت
همه میان تا تو هم بیای
یکی نیست که بیاد واسه نیومدن تو
چه سخته
چه رنج بزرگی